مکن زاری مکن ناله و فریـــــــــــاد
دل از روزی که رفتی دیده اش داد
خدایا داد خواهی کردم از تــــــــو
در ودیوارِ دردم گشته آبــــــــــــاد
***
دلم از دلربایی ها بریــــــــــــده
از آن روی خوشی هر گز ندیده
ندیدم از زبانش حرفِ خـوش را
کنارش خسته و رنگم پریـــــده
***
تنم خسته شد از ناله و فریـــــــــــاد
دلم حیران و لیکن یاورم شــــــــــــاد
دو جنسِ ضد هم جمعش محال است
یکی آتش یکی یخ بسته در بـــــــاد
***
تصّور کن مسیرِ زندگانــــــــــــــی
تکبّر دور کن با دل نشانــــــــــــی
بپیما راهِ بیداری و خلـــــــــــــوت
صراطِ مستقیم در دل بخوانـــــی
***
به یاد آور زمانِ بچّه گانــــــــــــــــــه
تخیّل کن گل آوردی به خانــــــــــــه
چه با سرعت پریدی عمر خـــود را
به پیر ی می رسد با دل نشانــــه
***
زمانه پیر شد یا من غریبـــــــــــــــم
گلم را کاشت در خشکی نصیبـــــم
دلم تشنه تنم چون صخره خشکید
تو دل آوراه شد درد و نحیبــــــــــم
***
جاسم ثعلبی (حسّانی) 24/11/1391
:: برچسبها:
رباعیات حسّانی 4 ,
:: بازدید از این مطلب : 2116
|
امتیاز مطلب : 12
|
تعداد امتیازدهندگان : 4
|
مجموع امتیاز : 4